ولادت امام زمان (عج) در پانزدهم شعبان سال 255 هجری قمری در شهر سامرا به وقوع پیوست. ایشان فرزند امام حسن عسکری (ع) و نوه پیامبر اسلام (ص) هستند. ولادت آن حضرت در شرایطی خاص و تحت فشار حاکمان وقت رخ داد و به عنوان نشانه‌ای از امید الهی به بشریت شناخته می‌شود.

غیبت امام زمان (عج) به دو بخش تقسیم می‌شود: غیبت صغری و غیبت کبری. غیبت صغری از سال 260 هجری آغاز و تا 329 هجری ادامه داشته است. در این دوره، نمایندگانی به عنوان نواب خاص امام (عج) وظیفه ارتباط با شیعیان را عهده‌دار شدند. اما از سال 329 هجری به بعد، غیبت کبری آغاز شد و امام عصر (عج) به طور مستقیم با پیروان خود ارتباط ندارد.

غم و غیبت آن حضرت، فرصتی است برای منتظران واقعی که با ایمان به ظهور ایشان، زندگی خود را بر اساس ارزش‌های اسلامی بنیان‌گذاری کنند. انتظار ظهور، نه تنها یک اعتقاد مذهبی است، بلکه حرکتی اجتماعی برای مبارزه با ظلم و فساد نیز به شمار می‌آید.

امام زمان (عج) در غیبت خود، ما را به تقویت ایمان و عمل به عدالت فرامی‌خواند. این فرآیند به ما می‌آموزد که هر فرد باید در هر شرایطی از فطرت الهی خود پیروی کرده و زندگی‌اش را بر اساس اصول اسلامی بنا کند.

از این رو، میلاد امام زمان (عج)، علاوه بر جشن و سرور، فرصتی برای تفکر عمیق در مورد نقش خود در جامعه و اهمیت انتظار برای ظهور ایشان است. بیایید در این روز عزیز با تجدید عهد با امام زمان (عج) و تلاش برای تحقق صلح و عدالت، گامی مثبت به سوی آماده‌سازی زمین برای ظهور آن حضرت برداریم.