امام علی بن محمد (ع)، معروف به امام هادی (ع)، دهمین امام شیعیان در سال ۲۱۲ هجری قمری در منطقه‌ای به نام «صریا» در نزدیکی مدینه به دنیا آمدند. ایشان در کودکی تحت تربیت پدرشان، امام جواد (ع)، به علم و اخلاق والای اسلامی دست یافتند. امام هادی (ع) به داشتن علمی فراگیر و شخصیتی متواضع و حکیمانه مشهور بودند و در طول امامت خود تلاش کردند تا جامعه اسلامی را از انحرافات فکری و عقیدتی مصون بدارند.

در دوره امامت ایشان، خلفای عباسی مانند متوکل، فشارهای بسیاری بر شیعیان وارد کردند. متوکل امام را از مدینه به سامرا تبعید کرد تا نظارت بیشتری بر ایشان داشته باشد، اما این اقدام باعث تقویت جایگاه معنوی امام در میان مردم شد. امام هادی (ع) در سامرا، با وجود محدودیت‌های شدید، به آموزش اصول دین و هدایت پیروانشان ادامه دادند.

برای دانشجویان ، درس بزرگی که می‌توان از زندگی امام هادی (ع) گرفت، اهمیت اخلاق در کنار دانش است. ایشان با رفتار و گفتار خود نشان دادند که علم، زمانی مؤثر است که با اخلاق و خدمت به دیگران همراه شود. امام هادی (ع) در سال ۲۵۴ هجری قمری به دست خلیفه عباسی، معتز، مسموم شدند و در سن ۴۱ سالگی به شهادت رسیدند.

آرامگاه ایشان در سامرا، در کنار حرم امام حسن عسکری (ع)، زیارتگاه عاشقان اهل بیت است. یاد ایشان، چراغی برای هدایت و الگویی برای همه ما، به‌ویژه دانشجویان  است که در مسیر علم و اخلاق گام برمی‌دارند.