به مناسبت سالروز شهادت حضرت حمزه سيدا الشهداء (عليه السلام) و وفات حضرت عبدالعظيم الحسني (عليه السلام) مراسم سوگواري و عزاداري با حضور جمعي از دانشگاهيان دانشگاه علوم پزشکي ايران روز شنبه 10 مرداد ماه در مسجد امام حسين (عليه السلام) دانشگاه برگزار شد. در اين مراسم عزادارن از مداحي و نوحه خواني مداح اهل بيت (عليه السلام) آقاي مصطفي کرمي بهره بردند.

لازم به ذکر است که حمزه بن عبدالمطلب، عموى پيامبر گرامى اسلام بود، دو سال پيش از ولادت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) ديده ‏به جهان گشود.

در ميان جوانان قريش در دلاورى و بزرگوارى برجسته و در آزادانديشى، آزادمنشى وستم‏ ستيزى سرآمد بود. سلحشورى و توان رزمى وى همزمان با آغاز دوره جوانى نمودار شد.

 آن آزادمرد، حتى پيش از پذيرش اسلام، از رسول خدا در برابر آزارهاى مشرکان‏ حمايت مي ‏کرد، گرويدن وى به اسلام موجب سربلندى دين خدا شد; زيرا پس از آن‏ مسلمانان از انزوا بيرون آمدند و قريش با درک پشتيبانى توانا و استوار حمزه ازپيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) از آزارهاى خود کاستند و رفتارشان با رسول خدا و مسلمانان‏ ملايم‌تر شد.

حمزه(عليه السلام) همراه ديگر مسلمانان به مدينه هجرت کرد و خدمات ارزنده‏ اى بويژه درامور نظامى ارائه داد. پيامبر اکرم (صلى الله عليه وآله) به مسائل دفاعى حکومت نوبنياد خود اهتمام خاصى داشتند. ايشان‏ با تشکيل گروه‌هاى رزمى درصدد برآمدند امنيت مدينه را تامين کرده، مسلمانان را براى رويارويى با دشمنان آماده سازند. بر اين اساس هفت ماه پس از هجرت، نخستين‏ گروه گشتى رزمى را به فرماندهى حضرت حمزه (عليه السلام)، اعزام نمودند. گرچه اين‏ رويارويى بدون درگيرى پايان يافت ولى نشانه‏ايى از اقتدار سپاه اندک اسلام دربرابر کاروان بزرگ مشرکان بود.

رسول گرامى اسلام در ربيع‏ الاول سال دوم هجرت غزوه "ابواء" را تدارک ديد و درجمادى ‏الاولى غزوه "ذات العشيره‏" را به قصد تعقيب کاروان قريش سازماندهى کرد. در اين دو غزوه نيز پرچمدار سپاه اسلام، حضرت حمزه بود.

آن رزمنده نستوه در جنگ بدر حضورى درخشنده داشت. اين نبرد با امدادهاى الهى ودلاوري‏هاى بي ‏مانند اميرمومنان على (عليه السلام) و سلحشورى حمزه، با پيروزى قاطع سپاه اسلام‏ به پايان رسيد. در اين پيکار تنى چند از سران کفر به دست تواناى حمزه به هلاکت ‏رسيده يا به اسارت درآمدند. طعيمه بن‏عدى و ابوقيس بن‏ فاکه از جمله اين کشته ‏شدگان‏ بودند; و "اسود بن‏ عامر" به دست‏ حمزه به اسارت درآمد، حضرت سيدالشهدا حمزه ‏بن ‏عبدالمطلب در غزوه "بنى قينقاع‏" پرچمدار سپاه اسلام بود. يهوديان بنى‏ قينقاع ‏نخستين گروه يهود بودند که با اسلام اعلام جنگ نمودند ، سپاه اسلام قلعه آنها رامحاصره کرد. آنگاه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) آنان را از مدينه تبعيد نمود و اموالشان را مصادره کرد.

يک سال پس از جنگ بدر، غزوه احد با هدف مقابله با مشرکانى که براى انتقام‏ گيرى‏ از مسلمانان و جبران شکست‏ بدر به سمت مدينه آمده بودند آغاز گرديد. حمزه و برخى ديگر از مسلمانان سلحشور، معتقد به جنگ برون‏ شهرى بودند، حمزه به‏ رسول خدا عرض کرد: "سوگند به آن که قرآن را بر تو فرستاد امروز دست‏ به غذا نخواهم برد، مگرآنکه بيرون مدينه با شمشير خود بر دشمن بتازم!"

حضرت حمزه (عليه السلام) از محدود قهرمانانى‏ بود که در جنگ، نشان بر خود مي نهاد و بدين وسيله خود را به دوست و دشمن معرفى‏ مي ‏کرد. او نمونه‏ اى از شجاعت و دليرى در ميدان نبرد بود، خود را به اعماق صفوف‏ دشمن مى ‏رساند و با دشمن درگير مى ‏شد، از قدرت بازوى برجسته ‏اى بهره‌مند بود. دراحد با دو شمشير پيش رسول خدا مى‏ جنگيد و مى‏ گفت: "من شير خدا هستم!" شهادت در احد، به هنگام تهاجم دشمن، وفادار و ثابت‏ قدم از رسول خدا دفاع مى ‏کرد و توانست‏ سى مشرک جنگجو را به هلاکت‏ برساند. يکى از مشرکان به نام "وحشى‏"، زير درختى درکمين آن سردار دلاور نشسته بود حمزه او را ديد و آهنگ او کرد. يکى از دشمنان راه‏ را بر او بست، حمزه به او حمله کرد و وى را به قتل رساند. سپس با شتاب به سوى ‏وحشى خيز برداشت ولى پايش در گل سر خورد و به زمين افتاد. در اين هنگام وحشى ‏زوبين به سويش پرت کرد ... و بدين ترتيب آن بزرگوار پس از عمرى جهاد در راه خدا و يارى پيامبر گرامى به ملکوت اعلى پيوست و آن سردار رشيد، شهيد شاهد بارگاه ‏الهى شد. رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در منزلت او فرمود: " سالار شهيدان در روز قيامت نزد خداوند حمزه است‏ ".

مزار آن سردار شهيد و ديگرشهيدان احد همواره زيارتگاه عاشقان و عارفان الهى و الهام‏بخش جهاد و شهادت به‏ مبارزان بوده است.

 شايسته است بدانيم حضرت عبدالعظيم (عليه السّلام) فرزند عبدالله بن علي، از نوادگان حضرت امام حسن مجتبي عليه السّلام است و نسبش با چهار واسطه به آن حضرت مي رسد . پدرش عبدالله نام داشت و مادرش فاطمه دختر عقبه بن قيس. ولادت با سعادت حضرت عبدالعظيم عليه السّلام در سال 173 هجري قمري در شهر مقدّس مدينه واقع شده است و مدّت 79 سال عمر با برکت او با دوران امامت چهار امام معصوم يعني امام موسي کاظم عليه السّلام، امام رضا عليه السّلام، امام محمّدتقي عليه السّلام و امام عليّ النّقي عليه السّلام مقارن بوده، محضر مبارک امام رضا عليه السّلام ، امام محمّد تقي عليه السّلام و امام هادي عليه السّلام را درک کرده و احاديث فراواني از آنان روايت کرده است.

اين فرزند حضرت پيامبر صلّي الله عليه و آله وسلّم، از آنجا که از نوادگان حضرت امام حسن مجتبي عليه السّلام است به حسني شهرت يافته است .

حضرت عبدالعظيم الحسني عليه السّلام از دانشمندان شيعه و از راويان حديث ائمه معصومين عليهم السّلام و از چهره هاي بارز و محبوب و مورد اعتماد ، نزد اهل بيت عصمت عليهم السّلام و پيروان آنان بود و در مسايل دين آگاه و به معارف مذهبي و احکام قرآن، شناخت و معرفتي وافر داشت .

حضرت عبدالعظيم عليه السّلام به صورت يک مسافر ناشناس، وارد ري شد و در محلّه ساربانان در کوي سکّه الموالي به منزل يکي از شيعيان رفت، مدّتي به همين صورت گذشت. او در زيرزمين آن خانه به سر مي برد و کمتر خارج مي شد، روزها را روزه مي گرفت و شبها به عبادت و تهجّد مي پرداخت، تعداد کمي از شيعيان او را مي شناختند و از حضورش در ري خبر داشتند و مخفيانه به زيارتش مي شتافتند، امّا مي کوشيدند که اين خبر فاش نشود و خطري جانِ حضرت را تهديد نکند .

حضرت عبدالعظيم عليه السّلام ميان شيعيان شهرري بسيار ارجمند بود و پاسخگويي به مسايل شرعي و حلّ مشکلات مذهبي آنان را برعهده داشت؛ اين تأکيد ، هم گوياي