برگزاری نشست علمی با موضوع «علم و دین و نسبت آن دو در حل مسأله حیات» در دانشگاه علوم پزشکی ایران
حجت الاسلام رضاییان در ابتدای سخنان خود با طرح این پرسش که «علم تا کجا میتواند مسائل و نیازهای انسان را حل کند؟»، به تحلیل محدودیتهای ذاتی بشر در شناخت کامل حقایق هستی از طریق علم تجربی پرداخت. وی با اشاره به ناتوانی علم در پاسخگویی به پرسشهای بنیادین مانند معنای زندگی، اخلاق مطلق و نیازهای روحی انسان، اظهار داشت: «علم ابزاری قدرتمند برای بهبود کیفیت زندگی مادی است، اما عقل انسان به خوبی درمی یابد که پاسخ برخی نیازها فراتر از داده های آزمایشگاهی و در حوزۀ حکمت و معنویت نهفته است. اینجاست که دین ، با تکمیل نقش علم، راهگشای مسیر حیات میشود. وی در ادامه با تشریح نمونه هایی از تعامل علم و دین در حوزۀ سلامت، به موضوعاتی مانند اخلاق پزشکی، مدیریت بحرانهای روانی و نقش امید در درمان بیماریها اشاره کرد و گفت: «در مواجهه با مسائلی مانند مرگ، درد و تنهایی، علم به تنهایی پاسخگو نیست، اما آموزههای دینی با تکیه بر مفاهیمی چون توکل، صبر و محبت، امیدواری را به قلب انسان بازمی گرداند. سخنران این نشست با تأکید بر جایگاه محبت به عنوان عنصری فراتر از قوانین و حقوق، افزود: «خالق هستی بر پایۀ محبت با انسان رفتار میکند، و اگر انسان نیز ارتباطات خود را بر این اساس استوار سازد، بسیاری از چالشهای فردی و اجتماعی رنگ خواهند باخت. محبت نه تنها نیاز فطری بشر است، بلکه پلی است میان علم و دین تا انسان را به تعادلی پایدار برساند و به عبارتی علم و دین دو بالِ هدایت انسان به سوی حقیقت هستند. اگر محبت را به عنوان زبان مشترک این دو در نظر بگیریم، بسیاری از تعارضات ظاهری به همدلی تبدیل خواهد شد.
کامنت