برگزاری دوره دانش افزایی با موضوع بهره گیری از تجربیات تمدنی در مرجعیت علمی
با توجه به لزوم تعالی نگری در گفتمان پیشرفت علم و فناوری و دستیابی به مرجعیت علمی، دوره دانش افزایی با موضوع بهره گیری از تجربیات تمدنی در مرجعیت علمی با حضور جمعی از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران و دکتر غلامحسین رحیمی عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت مدرس برگزار شد.
334771.mp3
برگزاری دوره دانش افزایی با موضوع بهره گیری از تجربیات تمدنی در مرجعیت علمی
به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری، با توجه به لزوم تعالی نگری در گفتمان پیشرفت علم و فناوری و دستیابی به مرجعیت علمی، دوره دانش افزایی با موضوع بهره گیری از تجربیات تمدنی در مرجعیت علمی با حضور جمعی از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران و دکتر غلامحسین رحیمی عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت مدرس برگزار شد.
دکتر رحیمی در این نشست ابتدا به موضوع مرجعیت علمی و نقش دانشگاه در این مقوله پرداخت و گفت در گذشته دوره های تمدنی داشتیم که به مرجعیت علمی دست یافتند که ضرورت دارد بدانیم که این مقاطع تاریخی چه مولفه هایی داشتند، آیا این مولفه ها در حال حاضر قابل استفاده هستند و اگر هست چه بخش هایی را شامل می شود.
وی ادامه داد در زمان حاضر بحث مرجعیت علمی برای اولین بار توسط رهبر انقلاب در سال 1384 استفاده شد و دو شاخصه مهم استقلال علمی و بهره گیری جهان از دستاوردهای علمی ایران را برای حصول این مرجعیت از دیدگاه ایشان می توان استنباط کرد و همین باعث شد که این اصطلاح بعنوان چشم اندازی قابل دستیابی در اسناد ملی کشور نیز مورد توجه قرار گیرد چنانچه در اسناد علمی نظیر نقشه جامع علمی کشور، نقشه جامع علمی سلامت، سند دانشگاه اسلامی و سیاست های کلی علم و فناوری که در در دهه قبل تصویب و ابلاغ شدند موضوع مرجعیت علمی از راهبردهای پیشرفت علم و فناوری کشور به شمار می آید که جهت گیری کلی علمی کشور باید به این سمت حرکت کند.
عضو هیأت علمی دانشگاه با اشاره به اینکه در طول تاریخ تمدن بشر، حداقل سه تمدن بزرگ یونان، تمدن اسلامی و غرب جدید موقعیت مرجعیت علمی یافتند و به علت ابهامی که نویسندگان مقالات متعدد در بارۀ مرجعیت علمی پدید آورده اند، موضوع مقیاس جغرافیایی مرجعیت علمی را باید شفاف و نهایی کرد چرا که هر سه تمدن بزرگ و پیشرو، درمقیاس جهان آن دوران، مرجع علمی بوده اند. بنابراین منظور از مرجعیت علمی، رهبری در مقیاس بین المللی است و ایران در دو مقطع یعنی دوره باستان با جوانه زدن و شکوفایی حکمت خسروانی و نیز تأسیس دانشگاه جندی شاپور و دوره اسلامی با ایجاد تمدن بزرگ اسلامی از نظر علمی بالید و هم با ظهور دانشمندانی که در زمان خود مرجع علمی بودند و یا در مقطعی سرزمین بعنوان قطب های علمی به شمار می رفت درخشید. در این میان می توان به دوران هایی که به نام این دانشمندان نامگذاری شده اشاره کرد از عصر ارسطو و بطلمیوس و اقلیدس و فیثاغورث تا عصر ابن سینا و خوارزمی و رازی و ابن هیثم و جوزجانی و بیرونی.
استاد دانشگاه با بیان اینکه مطالعۀ تمدن های پیشرو، وی را به این نتیجه رسانده است که مرجعیت علمی حاصل تحقق پنج مؤلفۀ اصلی فرزانگی و دانشمندی، پرسشگری و جویشگری، پیشگامی و پیشتازی، رهبری و پیشوایی، و پایداری و دیرپایی بوده است عنوان کرد افزون بر آن تأکید شده که برای نیل به مرجعیت علمی در هر جامعه ای باید بستر و شالوده های مرجع ساز فراهم شوند که این چهار شالودۀ مرجع ساز علمی بدین قرارند: پیشوایی و حکمرانی علم؛ مدارا و سهل گیری اجتماعی؛ منش و سنت های نوآورانه؛ و حکمرانی علمی مرجع ساز.
دکتر رحیمی ادامه داد برای برنامه ریزی و طراحی برنامه های اصلی و اجرایی دستیابی به مرجعیت علمی، نخست باید عوامل سنجش پذیر، یا سنجه های کمیت پذیر، را برای هر کدام از مؤلفه های پنج گانه مذکور در بالا، تعریف نمود. سپس برای هر کدام از ملاک ها می توان مجموعه ای از شاخص های کلیدی و مرجع و نیز سنجه های تفصیلی را طراحی و تعیین کرد.
وی با اشاره به جایگاه امروز ایران در زمینه علم و فناوری هم گفت واضح است که در سه دهه اخیر بستر مناسبی در ایران برای توسعۀ علمی ایجاد شده است، اما هنوز شالودۀ کافی و محکمی برای حرکت به سوی مرجعیت علمی فراهم نشده است. همچنین واضح است که غالب اصول پنجگانه محقق نشده اند؛ و بعضاً فاصلۀ بسیار زیادی بین وضع موجود علمی و موقعیت مرجعیت علمی وجود دارد. اما حرکت پرشتاب سه دهه اخیر بشارت دهنده، و آغازی امید بخش است.
در پایان عنوان کرد باید توجه داشت که از نتایج بیرونی و مهم مرجعیت علمی، خود اتکایی (نه خود بسندگی و استقلال) و درون زا بودن جامعه و در نهایت تمدن سازی است. چرا که جوهرۀ تمدن های پیشرو، پیشوایی علمی و فنی در میان جوامع بوده است. لذا، بنیان نهادن تمدن نوین اسلامی جز از مسیر دستیابی به مرجعیت علمی و فنی ممکن نیست.
:
