به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در دانشگاه علوم پزشکی ایران، مراسم هیئت هفتگی ثارالله به مناسبت شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها برگزار شد. در این مراسم حجت الاسلام و المسلمین سلیمانی مسئول نهاد مقام معظم رهبری در دانشگاه علوم پزشکی ایران به ایراد سخنرانی پرداختند.

ایشان در ابتدا بر اهمیت گزاره‌های کلیدی دین مانند ولایت و مسئولیت‌پذیری تأکید کردند و توضیح دادند: برخی گزاره‌ها مانند ولایت، جایگاه بالاتری نسبت به سایر احکام دارند و عدم پذیرش آن حتی با عبادات فراوان، عواقب سنگینی به همراه دارد همانطور که در روایت داریم کسی سال‌ها عبادت کند، حج برود، در بهترین نقطه بیت الله الحرام شهید شود، اما اگر ولایت را نپذیرفته باشد، جایگاهش در آتش است.

حجت الاسلام سلیمانی به بیان مطالبی در رابطه با مسئولیت فردی و اجتماعی پرداخت و جهان را به عنوان یک کاروان توصیف کرد که در آن همه افراد نقش دارند و حرکت فردی در سطوح بالاتر کافی نیست. وی با مثال‌هایی از قرآن، حزب‌الله لبنان و دفاع مقدس، نشان داد که گاهی گروه کوچکی (فِئَةََ قَلیلَه) می‌تواند تأثیرگذار باشد، اما در امور حیاتی مانند حفظ نظام اسلامی، مسئولیت همگانی ضروری است. با استناد به تعبیر امام خمینی مبنی بر اولویت حفظ نظام بر حفظ جان حتی امام زمان، سخنران هشدار داد که بی‌تفاوتی نسبت به امور ناموسی جامعه منجر به خسران می‌شود.

وی با بیان نمونه تاریخی افزود: در جنگ ایران و روسیه در زمان فتحعلی‌شاه فاسق. علمای بزرگ (کاشف‌الغطاء، میرزای قمی و صاحب ریاض) رساله جهاد نوشتند و گفتند: «الان وقتش است که هم گام بشیم با شهدای کربلا ؛ شهادت در آذربایجان همین است. اگر روسیه بیاید، نه از تشیع، نه از اسلام، نه از ایران چیزی باقی می‌ماند؛ حتی اگر حاکم فاسق باشد، دفاع واجب است» امروز هم همین‌طور است. مسئله فلسطین و رژیم صهیونیستی یک امر ناموسی و حیاتی برای کل امت اسلامی است. دنیا بیدار شده؛ دانشجویان هاروارد و کلمبیا چادر زدند در پیاده رو ها، خیابان‌ها را بستند؛ اما در کشور خودمان گاهی فقط به «چهار تا شعار» بسنده می‌کنیم و تمام، دشمن نقشه بعدی‌اش را کشیده: قبح‌زدایی تدریجی، عادی‌سازی روابط، فراموشی جنایات. اگر امروز ما جدی نگیریم، فردا خیلی دیر است.حضرت زهرا (س) در خطبه فدکیه فرمود شما با بی‌تفاوتی و سکوت، اصل سرمایه را از دست دادید. همان بی‌تفاوتی که باعث شد همه بیایند چراغ علی را خاموش کنند و هیچ‌کس پای کار نایستد جز خود زهرا. گریه‌های شبانه زهرا گریه معمولی نبود؛ فغان بیدارکننده بود؛ تیغی بود که خواب‌زدگان را بیدار کند.

ودرآخر تاکید کردند: اگر کار از حرکت جمعی گذشت، دیگر منتظر سازمان و نهاد نباشید؛ تک‌تک بلند شوید. در دانشگاه، در مدرسه، در شهرتان، یک جمع کوچک تشکیل دهید، طرح بریزید، آگاهی بدهید، نفرت از رژیم صهیونیستی را زنده نگه دارید، نگذارید قبح جنایاتش ریخته شود. این همان کاری است که زهرا کرد وقتی دید علی تنها مانده؛ با همه وجودش از ولایت دفاع کرد، حرف زد، کتک خورد و حتی در لحظه شهادت، برای حفظ آبروی علی، او را صدا نزد.